Furagina, zwana czasem furazydyną, to substancja czynna leków o działaniu antybakteryjnym. Najczęściej wykorzystuje się ją do leczenia zakażeń w drogach moczowych, przy czym jest ona dostępna zarówno jako preparaty na receptę, jak i leki dostępne od ręki. Czy jej stosowanie jest zawsze bezpieczne? Czy przy jej stosowaniu pojawiają się jakieś skutki uboczne, o których powinien wiedzieć pacjent?
Działanie furazydyny
Furazydyna to pochodna nitrofuranu, która wykazuje działanie przeciwbakteryjne. Jej działanie jest dwojakie. Z jednej strony wpływa ona na bakterie poprzez hamowanie syntezy białek w bakteriach oraz poprzez uszkodzenie DNA w bakteriach. Z drugiej strony furagina wspiera układ odpornościowy pobudzając go do szybszej i bardziej skutecznej walki z bakteriami. Dzięki jej wpływowi na bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne furagina może być stosowana przy leczeniu gronkowca złocistego, Salmonelli, bakterii E.coli czy przy zwalczaniu zapalenia płuc. Substancja wykazuje minimalne właściwości przeciwgrzybiczne, za to w ogólnie nie działa na pałeczki ropy błękitnej.
Wskazania do stosowania furaginy
Najpowszechniej furagina jest stosowana w przypadku ostrych zakażeń dróg moczowych, które zostały wywołane przez bakterie. Wskazaniem do jej stosowania może być pojawienie się bólu lub pieczenia w czasie oddawania moczu, częstomocz czy krwiomocz, ale również parcie na pęcherz, ból podbrzusza czy zmiana właściwości moczu (w szczególności jego koloru czy zapachu). Jeśli objawom tym towarzyszy gorączka, to jednocześnie wskazana jest konsultacja lekarska.
Przeciwwskazania do stosowania furazydyny
Lek nie powinien być podawany pacjentom, którzy wykazują nadwrażliwość na pochodne nitrofuranu. Przy ciężkiej niewydolności nerek jego stosowanie jest zakazane, przy niewydolności nerek o lżejszym charakterze stosowanie leku może być dozwolone przy zachowaniu szczególnych środków ostrożności. Chorzy z cukrzycą, chorobami płuc, niedoborem witaminy B czy z niedokrwistością mogą korzystać z leku, jednak jego stosowanie powinno się odbywać pod kontrolą lekarza. Leku nie powinny przyjmować także kobiety karmiące piersią oraz będące w ciąży, zwłaszcza w I trymestrze oraz po 38 tygodniu. Furagina może być podawana dzieciom do drugiego roku życia jedynie w uzasadnionych przypadkach i przy kontroli lekarskiej. Bez względu na wiek pacjenta kuracja furaginą może trwać maksymalnie 7-8 dni. Kurację można ponowić po przerwie (po 10-15 dni).
Działania niepożądane oraz interakcje z innymi lekami
W czasie stosowania leku u niektórych pacjentów zaobserwowano zawroty i bóle głowy, nudności czy nadmierne oddawanie gazów. Rzadziej spotykanie skutki uboczne obejmują również senność, problemy gastryczne (biegunka, wymioty, niestrawność) czy zmniejszenie ruchliwości plemników. Furagina wchodzi w reakcje z lekami przeciwbakteryjnymi hamując ich działanie, nie powinno się jej stosować przy antybiotykoterapii oraz w czasie przyjmowania leków zwiększających wydalanie moczu. Furaginy nie powinni przyjmować pacjenci, którzy przyjmują leki zobojętniające kwas żołądkowy czy przyjmujący witaminy z grupy B.
